Een gehoorapparaat, dat is voor oude mensen, toch? In gesprek met twee slechthorende vrouwen onderzoekt regisseur Roos Wijnen waar haar eigen schaamte voor haar gehoorapparaat vandaan komt. Waarom zijn zij eigenlijk degenen die zich aan moeten passen? Gisteren kwam deze mini docu “toevallig” voorbij.
Ik ben zelf doof aan mijn linkeroor en de docu triggerde mij om te gaan kijken. “Ik zou er juist graag een willen, als hij mij zou helpen.” Was de eerste gedachte die in mij opkwam. Dus zo nieuwsgierig als ik ben, startte de mini docu.
Uitgelicht waarom de media oudere mensen in reclames laten figureren. En het hoortoestel vooral onopvallend moest zijn, dit werd dan ook nog eens uitvergroot door de audiciens. Terwijl een hulpmiddel als een bril zo opvallend mogelijk mag zijn… hmmm interessant tot dusver.
En toen BAM, tranen, vanuit het niets. Nou ja, vanuit het niets.. Een paar zinnen die me diep van binnen zo enorm raakten. Één van de slechthorende dames sprak over het gevoel te hebben er niet bij te horen. Omdat ze het niet meekrijgt, bepaalde grappen mist. Hoe onzeker zij hiervan werd. Omdat ze niet doorhad dat ze bepaalde dingen mist. Dan val je erbuiten. En voel je je zo alleen en dom. Als een dikke stomp in mijn maag kwam hij binnen. Met dikke tranen keek ik verder en ondertussen vlogen mijn gedachten over en weer. Hoe kan ik mijn dove oor zo als een feit hebben waargenomen? Ik er grapjes over maak. “Dat het handig is wanneer het onweert of mijn man snurkt. Dan draai ik me op mijn goede oor, haha”, en “Ach ja ik weet niet beter” En wat een verdriet komt er nu ineens naar boven drijven, waar komt dit vandaan?!
Onbewust zoveel weggedrukt en nu… BAM, het is er. Ik kon maar een ding doen en dat is mijn tranen laten gaan, en dan ook echt dikke tranen. Ik heb er echt de tijd voor genomen, om te voelen hoe K** het is om aan een oor doof te zijn.
En toen ontstond er opluchting. Dat mijn dove oor en alle gevolgen van dien eindelijk erkend werden. Plek kreeg. Ik niet de enige ben. Want ik heb me (vooral in groepen) zo ontzettend vaak alleen gevoeld, ik niet mee mocht doen. Dat ik buitengesloten werd door klasgenootjes op de basisschool. Ik vaak zo hard mijn best heb gedaan om wel ergens bij te horen. En jeee, die oude pijn stukken kom ik nog steeds tegen🙈. Maar het verschil is dat ik NU ineens weet waar het vandaan komt. Wat een mega puzzelstuk is er op zijn plek gevallen!
Tegelijkertijd vind ik het vreemd dat ik niet eerder die koppeling zo gemaakt heb.
Ik kan zo snel zelf voelen dat ik er niet toe doe, er niet bij hoor, die ander groter en belangrijker maken dan ik zelf. HET IS ALLEEN NIET DE WAARHEID 😃 Het is wat ik er zelf van gefabriceerd heb. Dat wist ik natuurlijk al wel🙃
Die oude patronen, oude pijn stukken, een laag gevolgschade in mijn emmer. Komt nu zo naar de waterlinie. Het voelt alsof ik toestemming geef en het erkenning krijgt. En er meer ruimte komt in mijn emmer.
En oh wat zet dit nu alles weer in een ander perspectief…❤
Reactie plaatsen
Reacties