Zéér Open Asfalt Beton

Daar zit ik dan, "the day after"

Het is avond. Ik heb laat gegeten en zit op de bank. Ik heb de hele dag al een blog in mijn hoofd. Moet hem alleen nog maar op papier zien te krijgen. Waar zal ik eens beginnen?

Het is zondag, iets over vijf. We hebben net een fantastisch 2e blok van de training "effectief met ADHD" afgerond waarbij ik geassisteerd heb. Die avond ervoor was ik naar een vriendin in Nieuwegein gereden en ik vertelde dat we bij ons veel meer "ZOAB" hebben.  In mijn beleving dan.(vooral wanneer ik de IJssel over ben) 4 soms 5 baans wegen onstuimig weer gehad en de ruitenwissers op standje 100 maakt dat ik snel overprikkeld ben in de auto en dan is het ook nog eens donker. Gelukkig was het op de terugweg droog zeg ik nog. En of ik er tegenop zie om vanuit Delft nog helemaal terug te rijden naar Hengelo met de storm op komst. "Nee hoor, ik ga de goede kant op", zeg ik nog, "Op naar het ZOAB. En wind mee"…

Ik rij op de A12 wanneer ik moet besluiten of ik via de A50 of de A27/A28 en A1 terug rij. Ik kies voor het laatste met het ZOAB in m'n achterhoofd. Ik tank nog even onderweg 10 liter zodat ik zeker weet dat ik thuis ga redden en stuur het trainersteam van afgelopen weekend nog een foto: Nog 1 uur en 25 minuten, op naar het Zoab 😂 schrijf ik er lachend bij. Ik rij verder en geniet na van alle mooie momenten, mooie trainers en alle deelnemers die zo de training zijn ingestapt🙏 En ben dankbaar dat ik hier onderdeel van mag zijn ♡. 

Ik rij inmiddels op de A1 en eet een broodje. 

Ineens hoor ik een keiharde knal en weet eigenlijk meteen dat ik door een groot gat rij met mijn linkervoorwiel. Ik voel het gedreun van het metaal op het asfalt. Mijn lampje gaat branden van de bandendruk. Ik denk nog ja dat snap ik als je door een gat rijdt, en denk nog misschien is het goed gegaan... (Zeer Open Asfalt Beton is het zeker). Want op het moment dat ik van baan wissel gaat mijn auto bokken en lijkt mijn auto niet harder te gaan rijden wanneer ik de gaspedaal intrap. Hij bokt verder… NEE, HELP… Ik rij rustig naar de vluchtstrook en zie een brede berm, daar zet ik hem neer.. Alarmverlichting aan… Lichtelijk in paniek bel ik mijn man, hij neemt niet op. Daarna een paar keer onmiddellijk weer, spreek kort en duidelijk de voicemail in dat hij terug moet bellen omdat ik nù hulp nodig heb! Hij weet dat ik onderweg ben… helaas, de seconden tikken voorbij (wat een eeuwigheid lijkt) Ik bel naar huis. Mijn zoon neemt op: Hai mama… Ik realiseer me dat ik niet wil dat hij merkt dat ik in paniek ben, want dan raakt hij ook in paniek en dat wil ik niet. Ik vraag hem heel kalm of hij een foto wil sturen van de ANWB pas. Ik leg hem met mijn visuele brein uit waar hij hem kan vinden. Ik blijf heel rustig en zeg dat ik pech heb en "even" de wegenwacht moet bellen. Oke succes! Ik bel de wegenwacht, Wat een gedoe, de pas is persoonsgebonden en was nog iets mee wat ik niet onthouden heb. Weggefilterd omdat het geen prioriteit had. Ik moet ter plekke een wegenwacht abonnement afsluiten en of ik akkoord ga met alle voorwaarden. Ik heb alleen maar ja, ja, ja geantwoord om er zo snel mogelijk van af te zijn. Schiet nou maar op! Mijn stress level stijgt. Mijn adres, postcode… ik geef de letters van mijn oude postcode door (van 12 jaar geleden). Ik kan niet meer helder denken merk ik op. Ondertussen verstijf ik meer, onderdruk ik mijn tranen en voel ik de hartslag bonken in mijn lijf. "Uw telefoonnummer mevrouw?"... Met een trillende stem bevestig ik mijn nummer. Binnen een uur is de wegenwacht er, hoor ik de vrouw aan de andere kant van de lijn zeggen en ik kijk op de klok en naar buiten. Waar ik auto's keihard voorbij zie sjezen in de schittering van de regen. Ik hang op, bel mijn man nog een keer. Nog niet… Mijn stresslevel is ondertussen zo hoog opgelopen dat ik in de freeze achter het stuur zit en naar adem snak. Ik kan voor mijn gevoel alleen nog mijn hoofd bewegen; Wim Hof, Wim Hof bedenk ik. Ademhaling van Wim hof!… (Die ochtend hadden we zo'n mooie Wim Hof ademsessie gedaan tijdens de training). Ik doe een poging maar werkt niet, paniek en stress wordt erger. Mijn autonome zenuwstelsel compleet van de rel, Freeze… nog een uur! Ik kan zo geen uur in de auto zitten wachten op de wegenwacht en besluit het trainersteam te appen: "klapband."

Gelukkig reageert Heleen meteen. Ik ga haar bellen. Zo blij dat ze daar is aan de andere kant. Ik vertel wat er is gebeurd, dat ik helemaal in paniek ben en in de freeze zit. Ik kan me niet bewegen…Ik huil en voel me net als een klein kind, en dat kan helemaal niet want een klein kind heeft geen rijbewijs, grap ik nog. Heleen haalt me terug naar het hier en nu. Mijn ademhaling wordt rustig en mijn verkramping in mijn buik en benen verdwijnen langzaam. Meer ruimte voor ontspanning… pfff Wat fijn dat ik kon bedenken welke hulpbron ik nodig had. We kletsen nog even wat en ik merk dat ik me weer goed voel. Ik weer ontspannen in mijn auto zit. We spreken af dat ik haar op de hoogte houdt, en als ik wat nodig heb, ik haar terugbel.

Dan bel ik mijn man, hij neemt op. En vertel hem wat er is gebeurd. 

Enige wat we nu kunnen doen is wachten op de wegenwacht, die er op dat moment aankomt. Ik stap de auto uit. Dat lukt, merk ik op, ik beweeg weer 😃, al sta ik te trillen op m'n benen. De aardige man doet wat hij moet doen en ik mag in de auto blijven zitten.

Ik hoor dat ik 90 km p/u mag rijden met mijn thuiskomertje. Ik start de auto en voeg rustig in. Ik voel de spanning terugkomen in mijn lijf… #hulpbron Radio- afleiding. De zoetsappige muziek van Sky Radio op dat moment vind ik helemaal niets. Andere zenders ook niet en ik wil niet teveel met de radio bezig zijn, want dat voert de spanning weer op. Ik zet mijn playlist op van mijn telefoon #altijdgoed. Ik zet de radio harder zodat ik mijn focus op de muziek kan houden ipv de spanning die weer wat toeneemt. Ik skip een paar nummers, dan komt MUSE voorbij, ik zet de radio nog harder en ga meezingen. Dat helpt… steeds probeert mijn stress terug te komen en zeg ik tegen mezelf: "Nu niet, straks als ik thuis ben, dan mag het." Ook dat werkt. Ik zing mee. Ondertussen denk ik aan verruimende overtuigingen en belemmerende overtuigingen. Hoe ik mijn emoties doe in deze situatie. Over de leerkuil, hoe ik het liefst wilde vluchten, wat natuurlijk niet kon. En me er doorheen wist te slaan en mijn hulpbronnen ingezet heb. Over de de vooronderstellingen, hoe ik letterlijk mijn stuur heb gepakt. En mijn waarneempositie om snel te kunnen schakelen. Jee wat heb ik afgelopen jaren veel geleerd over mijn persoonlijke ontwikkeling. Dat voelt heel goed. En creëer er meteen een beeld bij van "de Eerste Verdieping." En van dat beeld word ik rustig #hulpbron. Ik blijf meezingen en zet het nummer van Muse op repeat met het fijne beeld dat ik gevisualiseerd heb;

They will not force us

They will stop degrading us

They will not control us

We will be victorious

(So come on)

De woorden van dit nummer gaven me kracht om rustig naar huis te kunnen rijden, I will be victorious! 

Na een uur ben ik eindelijk thuis. Een uur lang victorious, Gelukkig ♡...

Vandaag heb ik mijn velg/ band weer bekeken en besef me hoeveel geluk ik heb gehad, 2 beschermengeltjes op mijn schouder… ♡papa & ♡Marco.